starostwo powiatowe w sochaczewie

Kokarda, której nazwa wywodzi się z języka francuskiego, pierwotnie była noszoną na nakryciu głowy ozdobą z pęku wstążek, co Francuzi nazwali cocarde. W XVIII w. ułożona z białych wstążek już w koło, stała się na kapeluszach mundurowych znakiem przynależności państwowej.

Rzeczypospolitej kokarda pierwotnie też była biała, symbolizując królewską zwierzchność władzy nad wojskiem. Pod koniec XVIII w. i w latach Księstwa Warszawskiego noszona na czapkach bywała już biało-czerwona, ale w Królestwie Polskim stała się ponownie białą. Biało-czerwona kokarda narodowa sankcję ustawową otrzymała dopiero w Powstaniu Listopadowym. Sejm 7 lutego 1831 r. wprowadził kokardę dwubarwną, odwołując się do przyjętego powstańczego herbu Królestwa Polskiego, przedstawiającego w ukoronowanej tarczy dwudzielnej w słup, tj. podzielonej pionowo, w czerwonych polach białego Orła i białą Pogoń Litewską. Herb ten odzwierciedlał dwoma godłami obie części dawnej Rzeczypospolitej. Był to pierwszy przepis ustalający nasze biało-czerwone barwy narodowe, towarzyszące nam nieodmiennie do dziś.
Biało-czerwone kokardy noszono w kolejnych powstaniach narodowych. W 1919 r. stały się na krótko oficjalnym znakiem powstańczego wojska w Wielkopolsce, a w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. znaczyły żołnierzy-ochotników oraz wspomagających wojsko duszpasterzy, tzw. kapelanów lotnych.

W 2008 r. przywrócenia kokardy narodowej (które zostało zainicjowane już w 2006 r. w Poznaniu), podjął się śp. Lech Kaczyński Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Od tej pory biało-czerwone kokardy zdobią uczestników świąt narodowych – 11 Listopada i 3 Maja.

 Biało-czerwone kokardy to znak narodowej tożsamości, stąd zawsze nosimy je na sercu.
Uroczystość odbyła się z zachowaniem zasad reżimu sanitarnego.